Niecałe osiem miesięcy po rozstaniu się z przedstawicielką plamienia Nora, rudowłosą Aloy, ponownie mamy okazję wcielić się w jej skórę, aby zwiedzić niezbadany do tej pory region i pomóc zamieszkującemu go plemieniu w odegnaniu demonów i duchów.
Assassin's Creed powraca w glorii i chwale! Nie będę owijał w bawełnę (a raczej w len) i od razu napiszę, że jest to jedna z dwóch najlepszych gier z serii, obok pierwszego poznania z Ezio. Czas dany deweloperom został przez nich w pełni wykorzystany i zaoferowali oni wspaniałą podróż do starożytnych dziejów ludzkości. Seria o Asasynach przypomniała sobie o swoich skrytobójczych korzeniach i oby utrzymała ten poziom w kolejnych odsłonach. Alea iacta est.
Trzy lata temu zmartwychwstały Talion wybrał się do Mordoru, aby zemścić się na zabójcach swojej rodziny i... samego siebie. To jednak odważnemu gondorczykowi nie wystarczyło i powraca tam raz jeszcze, potężniejszy, aby położyć kres planom Saurona w ponownym dojściu do władzy. Nie wszystko jednak idzie po jego myśli i szybko zostaje tej potęgi pozbawiony...
Knack. Z jednej strony bardzo pocieszna postać, z drugiej - bohater gry, która miała być pokazem mocy PlayStation 4, a ostatecznie okazała się z platformówką niewykorzystanym potencjałem. Choć w podsumowaniu recenzji "jedynki" wyraziłem nadzieję, że jej kontynuacja powstanie, eliminując przy tym niedociągnięcia oryginału, z biegiem lat wydawało mi się to coraz mniej prawdopodobne, aż... do grudnia zeszłego roku, kiedy ogłoszono sequel. Czy Knack przez te cztery lata zmienił się na tyle, aby dać mu kolejną szansę?
Są takie książki, filmy, seriale czy w końcu gry, których kontynuacji nie wyobrażamy sobie bez konkretnych postaci w rolach protagonistów. Trudno bowiem byłoby mówić o Breaking Bad bez Waltera White'a, sagi Gwiezdnych Wojen bez rycerzy Jedi czy Crasha Bandicoota bez... Crasha. Do tej pory nie wyobrażaliśmy sobie także serii Uncharted bez Nathana Drake'a, który szukał skarbów w pięciu jej odsłonach. Nathan przeszedł jednak na emeryturę, a jego miejsce zajęła Chloe Frazer, którą mieliśmy już okazję poznać. Jak w nowej roli spisała się "przyjaciółka" Nathana?
Prawie równe 10 lat temu, 12 września 2007 roku, włożyłem do swojej konsoli PlayStation 3 płytę z moją pierwszą grą Ninja Theory. Było to Heavenly Sword, przygoda odważnej, rudowłosej Nariko. Dekadę później miałem okazję poznać kolejną historię wykreowaną przez to brytyjskie studio i wraz z Senuą spróbować ukoić jej duszę i pogodzić się ze stratą ukochanego.
Przyznam się do czegoś. W 1996 roku, kiedy na półkach sklepowych pojawił się pierwszy Crash, ja zagrywałem się w Mario na konsoli Nintendo 64. Zagrywałem się na tyle długo, że potem ominąłem zarówno premierę drugiej części, jak i trzeciej. Kiedy w końcu przypomniałem sobie o pierwszej konsoli PlayStation, moje zainteresowanie powędrowało w stronę fioletowego smoka Spyro. Crasha więc ominąłem i - nad czym ubolewam - nie mam żadnych wspomnień z dzieciństwa z rudym jamrajem. Na szczęście po dwudziestu latach, dzięki studiu Vicarious Visions, mam szansę nadrobić tę wstydliwą zaległość.
Tak jak pierwsza konsola PlayStation czy chwilę wcześniej Nintendo 64 zapoczątkowały modę na trójwymiarowe platformówki, tak na PlayStation 3 rozpoczęła się moda na wymagające, zręcznościowe RPG-i. Szlak został przetarty przez From Software i ich serię, a następnie inni deweloperzy zaczęli tworzyć swoje własne "soulsy". Jedną z takich gier było Lords of the Fallen, które powstało dzięki współpracy polskiego CI Games oraz niemieckiego studia Deck 13. O ile to pierwsze gdzieś w zaciszu tworzy kontynuację LotF, Deck 13 postanowiło zająć się nowym, autorskim projektem, w którym porzucili miecze i tarcze na rzecz bardziej futurystycznych zabawek.
NieR Automata trafiło w moje ręce trochę przypadkiem, niecałe dwa miesiące po premierze tytułu. Trochę może i wstyd się przyznać, ale pomimo, iż pierwszy NieR ukazał się jeszcze w 2010 roku, a od grudnia dostępne było demo Automaty, o grze wiedziałem tyle, że tworzona jest przez Platinum Games i że wychodzi w marcu. I bardzo się cieszę, że życiem czasem kieruje przypadek, bo ominęłaby mnie przepiękna gra.
Prawie 19 lat temu brytyjskie studio Rare, współpracujące wówczas z Nintendo, zaprezentowało światu swoją nową grę - Banjo-Kazooie. Kolorowa, trójwymiarowa platformówka z odważnymi i pociesznymi bohaterami, złowieszczą Gruntildą, fajnymi rozwiązaniami w rozgrywce i masą rzeczy do zebrania podbiła serca wielu graczy, w tym moje. Wraz z Yooką i Laylee mam okazję sprawdzić czy stara miłość nie rdzewieje.
Od rozstania z Shepardem minęło ledwie pięć lat, jednak w galaktyce czas płynie nieco szybciej. Od wydarzeń, których świadkami byliśmy w Mass Effect 3 upłynęło bowiem aż sześć wieków, podczas których zahibernowana ludzkość - a także inne rasy - dryfowała w przestrzeni kosmicznej w specjalnych arkach w poszukiwaniu nowego miejsca do życia po tym, co spotkało Ziemię i całą Drogę Mleczną. I w końcu znalazła... a przynajmniej tak się na pierwszy rzut oka wydawało.
Studio Guerilla Games wszystkim posiadaczom konsol PlayStation kojarzył się do tej pory wyłącznie z serią strzelanek Killzone, w której toczyliśmy ciągłe boje z Helghastami. Od czterech lat konflikt jednak nie jest kontynuowany, a Holendrzy przenieśli się, a od 1 marca przenieśli także nas, do innego, pięknego świata. Pięknego, ale również niebezpiecznego, bo opanowanego przez zwierzęcopodobne maszyny nastawione do ludzi raczej nieprzyjaźnie. Niezależnie od wszystkiego, wizja świata przyszłości zaprezentowana przez Guerilla jest naprawdę intrygująca.
Śmiało można stwierdzić, że izometryczne RPG-i przeżywają drugą młodość. Prawie 20 lat temu zwiedzaliśmy Wybrzeże Mieczy w Baldur's Gate, Dolinę Lodowego Wichru w Icewind Dale czy Wieloświat w Planescape: Torment. O ile duchowym spadkobiercą tych dwóch pierwszych pozycji można nazwać wydane dwa lata temu Pillars of Eternity i tworzoną właśnie kontynuację, tak duchowym spadkobiercą Planescape'a jest recenzowany tu Torment.
Pierwszą grą, jaką Ubisoft postanowił wydać na rynek w 2017 roku jest całkowicie nowa marka, która przenosi nas do średniowiecznego, skonfliktowanego świata. Musimy opowiedzieć się po stronie rycerzy, wikingów lub samurajów i stoczyć wiele krwawych starć, aby wygrywać bitwy, a ostatecznie może i wojnę.
Czy po obejrzeniu trylogii Władcy Pierścieni nie mieliście poczucia, że podróż jaką bohaterowie odbyli jest o wiele bardziej interesująca niż jej finał polegający w dużej mierze po prostu na wrzuceniu pierścienia wprost do ognia? Podobne poczucie występuje po ukończeniu najnowszej odsłony Final Fantasy.
Jeśli uważaliście na lekcjach historii w szkole podstawowej czy liceum to z pewnością znany jest Wam termin "czarnej śmierci", czyli jednej z największych epidemii w dziejach ludzkości, epidemii dżumy, której rozprzestrzenianiu w dużej mierze winne były średniowieczne szczury. I to właśnie one, a także pewne rodzeństwo, są głównymi bohaterami A Plague Tale: Innocence, a dzięki grze możemy spojrzeć na te wydarzenia z XIV wieku z nieco innej perspektywy.
Studio Bend sięgnęło po popularny przez ostatnie lata motyw apokalipsy zombie. Pomimo tego, że temat jest już naprawdę wyświechtany, i to nie tylko w branży gier wideo, Days Gone wprowadza powiew świeżości, przede wszystkim dzięki hordom, a także cechuje się niepowtarzalnym klimatem pustki i walki o przetrwanie.