Są takie książki, filmy, seriale czy w końcu gry, których kontynuacji nie wyobrażamy sobie bez konkretnych postaci w rolach protagonistów. Trudno bowiem byłoby mówić o Breaking Bad bez Waltera White'a, sagi Gwiezdnych Wojen bez rycerzy Jedi czy Crasha Bandicoota bez... Crasha. Do tej pory nie wyobrażaliśmy sobie także serii Uncharted bez Nathana Drake'a, który szukał skarbów w pięciu jej odsłonach. Nathan przeszedł jednak na emeryturę, a jego miejsce zajęła Chloe Frazer, którą mieliśmy już okazję poznać. Jak w nowej roli spisała się "przyjaciółka" Nathana?
Prawie równe 10 lat temu, 12 września 2007 roku, włożyłem do swojej konsoli PlayStation 3 płytę z moją pierwszą grą Ninja Theory. Było to Heavenly Sword, przygoda odważnej, rudowłosej Nariko. Dekadę później miałem okazję poznać kolejną historię wykreowaną przez to brytyjskie studio i wraz z Senuą spróbować ukoić jej duszę i pogodzić się ze stratą ukochanego.
Przyznam się do czegoś. W 1996 roku, kiedy na półkach sklepowych pojawił się pierwszy Crash, ja zagrywałem się w Mario na konsoli Nintendo 64. Zagrywałem się na tyle długo, że potem ominąłem zarówno premierę drugiej części, jak i trzeciej. Kiedy w końcu przypomniałem sobie o pierwszej konsoli PlayStation, moje zainteresowanie powędrowało w stronę fioletowego smoka Spyro. Crasha więc ominąłem i - nad czym ubolewam - nie mam żadnych wspomnień z dzieciństwa z rudym jamrajem. Na szczęście po dwudziestu latach, dzięki studiu Vicarious Visions, mam szansę nadrobić tę wstydliwą zaległość.
Tak jak pierwsza konsola PlayStation czy chwilę wcześniej Nintendo 64 zapoczątkowały modę na trójwymiarowe platformówki, tak na PlayStation 3 rozpoczęła się moda na wymagające, zręcznościowe RPG-i. Szlak został przetarty przez From Software i ich serię, a następnie inni deweloperzy zaczęli tworzyć swoje własne "soulsy". Jedną z takich gier było Lords of the Fallen, które powstało dzięki współpracy polskiego CI Games oraz niemieckiego studia Deck 13. O ile to pierwsze gdzieś w zaciszu tworzy kontynuację LotF, Deck 13 postanowiło zająć się nowym, autorskim projektem, w którym porzucili miecze i tarcze na rzecz bardziej futurystycznych zabawek.
NieR Automata trafiło w moje ręce trochę przypadkiem, niecałe dwa miesiące po premierze tytułu. Trochę może i wstyd się przyznać, ale pomimo, iż pierwszy NieR ukazał się jeszcze w 2010 roku, a od grudnia dostępne było demo Automaty, o grze wiedziałem tyle, że tworzona jest przez Platinum Games i że wychodzi w marcu. I bardzo się cieszę, że życiem czasem kieruje przypadek, bo ominęłaby mnie przepiękna gra.
Prawie 19 lat temu brytyjskie studio Rare, współpracujące wówczas z Nintendo, zaprezentowało światu swoją nową grę - Banjo-Kazooie. Kolorowa, trójwymiarowa platformówka z odważnymi i pociesznymi bohaterami, złowieszczą Gruntildą, fajnymi rozwiązaniami w rozgrywce i masą rzeczy do zebrania podbiła serca wielu graczy, w tym moje. Wraz z Yooką i Laylee mam okazję sprawdzić czy stara miłość nie rdzewieje.
Od rozstania z Shepardem minęło ledwie pięć lat, jednak w galaktyce czas płynie nieco szybciej. Od wydarzeń, których świadkami byliśmy w Mass Effect 3 upłynęło bowiem aż sześć wieków, podczas których zahibernowana ludzkość - a także inne rasy - dryfowała w przestrzeni kosmicznej w specjalnych arkach w poszukiwaniu nowego miejsca do życia po tym, co spotkało Ziemię i całą Drogę Mleczną. I w końcu znalazła... a przynajmniej tak się na pierwszy rzut oka wydawało.
Studio Guerilla Games wszystkim posiadaczom konsol PlayStation kojarzył się do tej pory wyłącznie z serią strzelanek Killzone, w której toczyliśmy ciągłe boje z Helghastami. Od czterech lat konflikt jednak nie jest kontynuowany, a Holendrzy przenieśli się, a od 1 marca przenieśli także nas, do innego, pięknego świata. Pięknego, ale również niebezpiecznego, bo opanowanego przez zwierzęcopodobne maszyny nastawione do ludzi raczej nieprzyjaźnie. Niezależnie od wszystkiego, wizja świata przyszłości zaprezentowana przez Guerilla jest naprawdę intrygująca.
Śmiało można stwierdzić, że izometryczne RPG-i przeżywają drugą młodość. Prawie 20 lat temu zwiedzaliśmy Wybrzeże Mieczy w Baldur's Gate, Dolinę Lodowego Wichru w Icewind Dale czy Wieloświat w Planescape: Torment. O ile duchowym spadkobiercą tych dwóch pierwszych pozycji można nazwać wydane dwa lata temu Pillars of Eternity i tworzoną właśnie kontynuację, tak duchowym spadkobiercą Planescape'a jest recenzowany tu Torment.
Pierwszą grą, jaką Ubisoft postanowił wydać na rynek w 2017 roku jest całkowicie nowa marka, która przenosi nas do średniowiecznego, skonfliktowanego świata. Musimy opowiedzieć się po stronie rycerzy, wikingów lub samurajów i stoczyć wiele krwawych starć, aby wygrywać bitwy, a ostatecznie może i wojnę.
Czy po obejrzeniu trylogii Władcy Pierścieni nie mieliście poczucia, że podróż jaką bohaterowie odbyli jest o wiele bardziej interesująca niż jej finał polegający w dużej mierze po prostu na wrzuceniu pierścienia wprost do ognia? Podobne poczucie występuje po ukończeniu najnowszej odsłony Final Fantasy.
Dziewięć lat zajęło Fumito Uedzie wyprodukowanie swojej nowej gry. W końcu jednak jest - The Last Guardian zadebiutował na rynku w grudniu 2016 roku i od pierwszego włączenia przywołał wspomnienia z czasów PlayStation 2, kiedy wraz z Ico ratowaliśmy Yordę czy stawaliśmy do walki z kolosami w Shadow of the Colossus. Japoński twórca i jego zespół opowiada nam kolejną piękną historię.
Pierwszy Watch_Dogs nie był grą złą, jednak ucierpiał przez politykę Ubisoftu. Jeśli nie pamiętacie, to francuski wydawca zapowiedział grę w 2012 roku, pokazując fantastyczny zwiastun, zachwycający przede wszystkim oprawą graficzną. Wydana dwa lata później gra nie wyglądała jednak już tak dobrze, a ponadto bugi występowały w niej częściej niż powinny, co spotkało się z dość mocną krytyką graczy. Ubisoft chce zmazać plamę wydając sequel Watch_Dogs. Tym razem obyło już się bez ściemy, od początku było wiadomo jak wyglądać będzie gra, aby gracze po raz kolejny nie poczuli się oszukani. I nie poczują, choć tym razem nie spodobać im się może coś innego...
Wespół z pierwszymi Tytanami niektórzy gracze walczyć mogli już przeszło półtora roku, ale ta przyjemność ominęła posiadaczy PlayStation 4. Pierwszy Titanfall zadebiutował bowiem wyłącznie na konsoli konkurencji, a tytuł przyjął się na tyle dobrze, że Electronic Arts postanowiło wydać kontynuację także na konsolę Sony.
Battlefield 1 przenosi nas do czasów I wojny światowej, czyli do okresu, który do tej pory w grach wojennych był pomijany. Powodem było panujące przeświadczenie, że wojna, która miała miejsce w latach 1914 - 1918 była wojną nudniejszą, mniej zaawansowaną technicznie i sprowadzającą się w głównej mierze do siedzenia w okopach, przez co nie za bardzo nadającą się na materiał do pierwszoosobowej strzelanki przepełnionej ciągłą akcją. Po ograniu Battlefielda 1 stwierdzam, że te stereotypy można wsadzić między bajki. I wojna światowa, oprócz tego, że - jak każda wojna - była bardzo krwawa, nie była też na pewno statyczna.
Red Dead Redemption 2 to kolejny popis studia Rockstar Games. Gra jest dopracowana w praktycznie każdym aspekcie, to przygoda w świecie Dzikiego Zachodu, którą trzeba przeżyć. Deweloper oddaje nam do dyspozycji żywy, niczym nieograniczony świat, na którego kształt mamy wpływ, przy okazji biorąc udział w zapierającej dech w piersiach opowieści wywołującej całe spektrum emocji. Żałuję, że nie urodziłem się 120 lat temu, gdzieś w zachodnich rubieżach Stanów Zjednoczonych...
Po sukcesie, jaki odniosła opowieść o początku bractwa Asasynów, Ubisoft kontynuuje wycieczkę po starożytnych państwach, tym razem proponując nam odwiedzenie Starożytnej Grecji z czasów I wojny peloponeskiej, czyli konfliktu pomiędzy Atenami a Spartą. Odyseję czas zacząć!
W połowie lipca na redakcyjną skrzynkę pocztową przyszło zaproszenie od Sony na kolejny pokaz przedpremierowy. O ile w kwietniu, na jednym z ostatnich pięter Warsaw Spire, ogrywaliśmy Detroit: Become Human, tak tym razem mieliśmy wjechać na sam szczyt wieżowca Spektrum Tower, na dachu którego mieści się klub The Hive. Lepszego miejsca, chociażby ze względu na możliwość podziwiania panoramy warszawskich niebotyków, na prezentację Spider-Mana od Insomniac Games nie można było sobie wymarzyć.
